Wat een weken zeg!

Wat een rare weken hebben wij achter de rug zeg! Sinds de laatste keer schrijven hadden we een baan gevonden in Renmark, ongeveer 2 uur rijden van Adelaide. We zijn als 2 gekken naar de K-Mart gegaan, in het winkelcentrum van Smithfield. Het is een soort Hema in Nederland.
Alles bedacht wat we zouden moeten gaan halen, en het is ook redelijk soepel verlopen.
We waren echt super enthousiast dat we zo snel een baan hadden gevonden. Deze hadden we doormiddel van het Working Hostels Australia gekregen/gekocht. Je moet via dit hostel dus 60 dollar per persoon betalen voor de service die hun verstrekken.

Maar eerst maar eens over de reis, we dachten zondag dat we de volgende ochtend wel zouden kunnen gaan rijden, maar niets bleek minder waar. Ik had een contract gekregen waarin stond dat het niet zou gelden als een Visa voor het tweede jaar. Je moet Australië verlaten als je niets voor het land hebt gedaan in je eerste jaar. Werk zocht ik toch al, dus is dit meteen mooi meegenomen.
Maar de service van het WHA (Working Hostels Australia) ging dus pas om 10 uur open, en moesten we dus nog geruime tijd wachten voordat we weg konden gaan.
Uiteindelijk vertrokken we pas rond 11 uur. Er stond een fout in het contract, en het gold dus wel voor het tweede jaar.

De eerste dag verliep redelijk goed. We zijn moeiteloos naar de eerste stop gereden, Torrens Creek. Onderweg liep de tempratuur in de motor geleidelijk op, en dit baarde ons toch wel zorgen. Bij een tankstation gevraagd wat het handigste zou zijn, de man achter de balie vertelde dat we er dan wat water bij moesten gooien zodat er wel genoeg koeling in de auto bleef.

Niet geluisterd natuurlijk, want het internet voorschreef andere dingen. Uiteindelijk dus op de eerste plaats van bestemming gekomen. Het was een kale camping, waarop alleen een douche en toilet was. Prima voor ons!
We ging opzoek naar een mooi plekje, en heb in het donker een paal omgereden. De camping was compleet onverlicht en hebben we dus niet gezien.
Eerste nacht was dus in de auto, en het verliep prima. Het was een stuk kouder dan de kamer die we bij Lara hadden.
Maargoed, we hebben niets te klagen en hebben prima geslapen.

De volgende ochtend zijn we rond 7 uur vertrokken. Eerste stuk was offroad. We reden alleen maar op droge klei. Het is wel een heel mooi gezicht om te zien. Dit was rond de 30 kilometer.
Daarna reden we weer gewoon op de weg, en de auto liep weer prima.
We zijn op stukken geweest waar we uiteindelijk voor 4 uur niemand hebben gezien. Op een gegeven moment kwamen we eindelijk weer een teken van leven tegen.

Een heleboel koeien en paarden werden verplaatst door de farmer en zijn hulpjes. Dit ging doormiddel van quads en motorbikes om ze op je jagen.
Daarna weer verder vertrokken met de enige vertraging.Gelukkig konden we weer verder.
Maar toen begonnen de problemen, we waren een beetje aan het geinen hoe grappig het zou zijn als we nu stil kwamen te staan met de auto.
Je zult het al raden, dat gebeurde dus echt... In de middle of nowhere, met niemand in de buurt, was de auto tot stilstand gezet, omdat de tempratuur behoorlijk opliep in de motor. Probleem; koelvloeistof was compleet leeg. Gewoon stom van ons dat we dat niet hebben gecontroleerd. Uiteindelijk hebben we er water in gegooid, en zijn we naar de dichtsbijzijnde garage gereden. Dit was nog 10 minuten rijden, dus we waren dolblij dat we daar eindelijk aankwamen.

De vriendelijkste mensen ooit!
Ze stopten meteen met het werk wat ze aan het doen waren, en gingen direct met onze auto aan de slag.
Koelvloeistof was dus gewoon compleet leeg...
Ze kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat er een nieuwe tempratuurmeter inmoest, en een clutch voor de ventilator. Probleem was wel dat ze dat nog moesten laten verschepen, en dat dat nog een dag zou duren. Daarnaast adviseerde hij ook nog dat we een nieuwe radiator erin moesten laten zetten. Dit duurde enkel te lang voor ons met het verschepen, dus moeten we nog doen. Onze plannen werden even hevig door elkaar geschud, aangezien we dus al zaterdag in Renmark moesten wezen. Gelukkig was het dan woensdag, als de spullen aankwamen, en zouden we het makkelijk gaan redden.

Het waren behoorlijk hectische uren, want wat ging er toch allemaal met onze auto gebeuren nu. Onze slaapplek waren we kwijt in eerste instantie, totdat de mechanics aanboden om de auto in de garage te zetten, zodat we daarin konden gaan slapen. Uiteindelijk zou de radiator een paar dagen gaan duren en dat zouden we dan niet gaan redden. Dan maar geen nieuwe radiator en alleen een nieuwe tempratuurmeter erin.

De volgende dag was de tempratuurmeter en kap voor de ventilator er. De kap was aleen verkeerd geleverd dus moesten we het ook maar daar zonder doen. Al om al heeft hij er 4 uurtjes aan gewerkt die dag en konden we rond 1 uur weer op pad naar onze volgende bestemming. De tocht ging nu naar Bourke. Het ging aardig vlot en hebben totaal geen problemen meer gehad met de auto. Enige minpunt van de route was, dat we onze eerste roadkill gemaakt hebben. De kangaroes hier hebben zelfmoordneigingen. Op het allerlaatste moment springen ze voor je auto, en je hebt geen enkele kans meer om ze te ontwijken. Er wordt hier ook afgeraden om in het donker te gaan rijden. Maar toen wij vertrokken toen was het half 4 en scheen de zon nog vollop. Het volgende moment was het pikkedonker door de regen en onweerbuien en zagen we amper nog wat. We hebben toen bijna 2 uur gedaan over een stuk van 80 kilometer... Maargoed, we zijn uiteindelijk zelf wel heel aangekomen op de camping.

Het is heel lastig om nu nog te herrineren wat er is gebeurd in de afgelopen weken op de wegen. Maar ik zal gewoon gaan vertellen dat we in Renmark zijn aangekomen.
Dus we zijn in Renmark aangekomen, waar we zouden gaan sinaasappels plukken. We hebben ons aangemeld op vrijdag en zouden dan zaterdag een meeting hebben. Deze ging niet door doordat het te koud was. Zondag hadden we een vrije dag, en kregen we gelukkig maandag dus een meeting. Het sloeg totaal nergens op, we kregen een diashow te zien, en daarna vragen over de uitleg. Bij elke vraag werd het antwoord gegeven... Toets gehaald, en op naar de farm. Toen bleek het dat we geen sinaasappels, maar manderijnen moesten gaan knippen. We hadden in het weekend al contact gelegd met de buren. 3 jongens uit Duitsland, die ook voor dezelfde opdrachtgever werkten. Deze vertelden ons dat het bizar slecht was om manderijnen te gaan staan knippen, en dat we hiermee weinig geld konden verdienen. Maar wij laten ons natuurlijk niet zomaar uit het veld slaan. De eerste 2 dagen gingen we vol goede moed erin, maar na de derde dag was ik er vooral behoorlijk klaar mee. Het lukte gewoon totaal niet, en ik stond meer me tijd te verdoen, dan dat we maar een enkele dollar gingen verdienen. Het is namelijk zo dat per 400 kilo! manderijnen je80 dollar ontving. Dit moesten wij dus ook nog eens delen met ze 2en. Uiteindelijk zijn we na 5 dagen gestopt, omdat het mij behoorlijk emotioneel aan het breken was. Je werkt je helemaal een slag in de rondte voor een hongerloontje.

Toen we de farm rond een uur of 12 hadden verlaten, zijn we direct naar de bibliotheek gegaan, en hebben hier gezocht naar een nieuwe baan. Deze hadden we vrijwel snel gevonden en konden weer onze tocht gaan vervolgen. Dit keer moesten we naar Tanunda, dat is een uurtje ten noorden van Adelaide. Vanaf Renmark naar Tanunda is het ongeveer 2 uurtjes rijden. Hier zijn we dan op zondag aangekomen, en moesten maandag meteen aan het werk.

We werken nu in een loods met uien. Het is niet heel zwaar werk, aangezien we elke pauze omruilen van werkzaamheden. Het is voornamelijk voor de jongens uien in zakken stoppen en dan op een pallet leggen. Tussen het werk door is er genoeg tijd om plezier te maken, we hebben zo nu en dan ook complete uiengevechten met rotte uien. De geur hiervan is zo smerig dat je het beste zover mogelijk hiervandaan kan blijven. Sinds woensdag hebben we ook onze eigen kamer, en alles gaat goed tussen ons. Ik probeer van de week weer wat foto’s te plaatsen. Maar de WiFi is hier zo dramatisch, dat het behoorlijk lastig is om snel te kunnen werken.

We zijn afgelopen donderdag naar Adelaide geweest om de auto te laten nakijken. De toerenteller blijft namelijk alleen maar op 8000 toeren staan. We hadden gehoopt dat de kosten niet heel erg hoog zouden zijn, maar het kon natuurlijk niet anders dat dat wel weer het geval zou zijn. Na de onderhoudsbeurt kregen we te horen, dat er behoorlijk wat aangedaan moest worden, en het liefst ook zo snel mogelijk. Dus we gaan aankomende donderdag weer naar Adelaide om de auto compleet te laten repareren. In de tussentijd dat hun met onze auto bezig geweest zijn, hebben wij de stad een beetje verkend. Het is een mix van oude en nieuwe gebouwen. Heel indrukwekkend allemaal.

Ondertussen ben ik al bijna 3 maanden in Australië en ben van plan om voorlopig nog niet thuis te komen.