Verslag van 7 maanden

In mijn vorige blog had ik verteld dat de reis naar Nederland er niet zou komen. Stiekem wisten alleen Emy en Sven dat ik wel zou komen. Iedere keer als ik ging Skypen met het thuisfront moest ik doen alsof ik dus echt niet naar huis kwam. Uiteindelijk is dat GELUKT!

Maar er kwam bijna roet in het eten. Ik ben gaan mountainbiken met de kinderen door het bos, en ben gevallen met de fiets en had zodoende mijn sleutelbeen gebroken. Dus konden we nog even op een vrijdagmiddag naar het ziekenhuis. Daar 2 uur zonder dat er ook maar iemand naar ons toe kwam gezeten. Waarna we eindelijk hulp kregen en er een foto werd gemaakt. De desbetreffende arts kwam tot de conclusie dat het gebroken was, waarvoor niet eens een foto hoefde gemaakt te worden, maar het bot tegen de huid drukte, dus daar waren we al van op de hoogte. 4 uur in het ziekenhuis geweest, naar huis gestuurd met de mededeling dat het wel overging met het slikken van paracetamol.

Eerste nacht amper kunnen slapen van de pijn. Volgende morgen naar boven gegaan om te vertellen wat er allemaal was gebeurd in het ziekenhuis. Katrina haar zus werkt in een ziekenhuis in Sydney, en die zeiden dat het geopereerd moest worden, waardoor er een onzekerheid was of ik nog wel terug kon komen naar Nederland. Uiteindelijk weer teruggegaan naar het ziekenhuis, waarbij ik de toezegging kreeg om te vliegen.

Uiteindelijk was het dan zover, 28 april, de vlucht naar huis ging beginnen. Ik had eerst een vlucht van Merimbula naar Sydney, toen een vlucht van Sydney naar Singapore voor een stop-over van 2 uur. Singapore naar Dubai gevlogen, om daar uiteindelijk 9 uur te mogen wachten op de vlucht naar Amsterdam. Heb een gratis hotelkamer van Emirates gekregen, dus dat was wel heel lekker.
Uiteindelijk naar Amsterdam gevlogen om daar opgehaald te worden door Sven.

Toen kwamen de zenuwen toch wel even boven hoor, weer terug op eigen bodem. Snel naar huis gereden en door de voordeur naar binnen gegaan. Mijn moeder zat op de bank en kon haar ogen niet geloven. Toen gewacht tot mijn vader uit zijn werk kwam en die was ook verrast. Het is natuurlijk ook behoorlijk raar om iemand zo nog op Skype te hebben die 20.000 kilometer verderop zit en dan een dag later in de huiskamer te hebben zitten.

Volgende ochtend vroeg het bed uit om iedereen te verrassen. Eerst naar Michael gegaan, toen naar opa en uiteindelijk naar Erik en Karin, om ook Valerie, ons nieuwe nichtje te bezoeken. Uiteindelijk in de avond weer naar Michael gegaan om de rest van de jongens te verrassen. Hele leuke avond gehad!

Uiteindelijk PSV nog kampioen geworden op de laatste dag van de competitie! Heerlijk gevoel!
18 mei werd mijn moeder 50 en dat is goed gevierd.

Na 3 weken weer terug gegaan naar Australië, hele goede vlucht gehad, tot 2 keer aan toe niemand naast me dus kon lekker languit gaan liggen.
Het werk bij Matt en Katrina zat erop, dus zijn we voor een aantal dagen naar Canberra vertrokken. Allerlei bezichtigingen gedaan.

Ondertussen zijn we in het winterseizoen gekomen van Australië. Op het moment dat ik dit schrijf is het seizoen eigenlijk al over. Laatste paar weken werken en dan weer gaan reizen.

Maar het sneeuwseizoen is goed bevallen. Veel gedronken, gelachen en nieuwe vrienden gemaakt. Heb ook de eerste meters gemaakt op de skis. Aardig lastig hoor, maar het was wel leuk om te doen!

Dat was het wel weer voor deze keer, zal proberen wat meer te gaan posten!